Από την “Κυκλική διαδρομή” της Αργυρώς Φραγκή

Τίποτα

Τίποτα δεν υπάρχει
ούτε το ίδιο το τίποτα
μια λέξη άδεια κι αυτή
όπως αδειάζει το μελίσσι
απ’ το μέλι
και μένει η κερήθρα άδεια
όπως απαριθμείς ένα δύο
και ανάμεσά τους τίποτα
το ακέραιο, το φυσικό
όπως κάνεις ένα βήμα
με δυο πόδια και
για να προχωρήσεις
διασκελίζεις τον αέρα στο δρόμο
τίποτα κι αυτός
και οι συνάψεις των νευρώνων
ηλεκτρίζονται από φρίκες
και οι εικόνες παγώνουν
μνήμες παιδικές
που ‘ν’ το το δακτυλίδι
και ψιχουλοσαλάτα στ’ αγριοπούλια
υποσυνείδητη πατάτα
και ασυνείδητος τραχανάς
το όνειρο τίποτα κι αυτό
Η φρενίτιδα μόνο προεξέχει
απ’ τους γκρεμούς κι απ’ το κενό
σαν χαρτονένιο τρισδιάστατο σχέδιο
μεταξύ δύο σελίδων παιδικού βιβλίου
εφιαλτικά κουκλόσπιτα τα σπίτια
και ψάθινα σκιάχτρα τα σώματα
μια στιγμή ενοχής
νόμισα αφελώς
πως κάτι υπήρξε
πως ένα κλαράκι στην τσέπη μου
μύρισε ωραία και πως
η μυρωδιά μου ‘φερε
τιποτένια δάκρυα
για ένα κόσμο και έναν άνθρωπο
απελπιστικά χαμένο
ανάμεσα στο τίποτα και στο κάτι

Κονσέρβα «ο παράδεισος»

Συμπύκνωση της μνήμης
σε ένα σημείο της στίξης της ζωής
Παράλογα ψάρια μέσα στη λίμνη
γελούν αρρωστημένα με το χάλι μου
Γέφυρες από το τίποτα στο κάτι
ποτάμια από τα βουνά στη θάλασσα
Παράλογοι πύργοι από τη γη στον ουρανό
Χρώματα γαλάζια και πράσινα
μιας σαραντοποδαρούσας
Συμπύκνωση της ζωής
ζωικής φυτικής σε κονσέρβα
με όλες τις γεύσεις
Ένας παράδεισος σε μια κονσέρβα
Να ταΐσω τα παράλογα ψάρια
να τροφοδοτήσω τη θλίψη μου

Αίθουσα αναμονής

Ένα άσυλο ανθρώπων
ανθρώπων σε καταστολή
υποστολή αισθήματος
μια τσιμεντένια πλατεία
δίχως σκιά και
τα παιδιά μουδιασμένα
έχουν παρατήσει
τα παιχνίδια τους
στον ήλιο
Ένας βάλτος
ένα μουσείο από
γαλάζια κύματα νεκρά
νεκρό τσουνάμι
Κάτι υπόγειο υπάρχει
στους υπονόμους
Αναρριχώμενες βοκαμβίλιες
σπάνε τα καπάκια
των αποχετεύσεων
Μέσα στο ποτήρι
ανακατεύεις μουδιασμένα
λίγο βύσσινο
ζάχαρη και νερό
χώμα και πάχνη
υποθαλάσσιος σφυγμός
Όταν έρθει το κατάλληλο
φως
τότε ο φωτογράφος
των ματιών μας
θα δικαιώσει
παγιδεύοντας το
τέλειο πλάνο
στον τρύπιο φακό
το τρυφερό φως
που βρίσκεται
μέσα μας
και ο προβολέας σκηνής
θα ανοίξει
και η ομορφιά αυτού
του κόσμου
θα ξεχυθεί
θα κατακλύσει
θα νικήσει αυτή
τη ζοφερή και
άρρωστη με απoφορά
νύχτα που απλώνεται
στις στέγες των
σπιτιών μας