Ανανεώσιμη Πληγή Ενέργειας

Πέρασε η εποχή της αυτοβελτίωσης;

Πουλάει ακόμα ο Μπουκάι;

“Hey Google, θύμισέ μου να κάνω self care όταν επιστρέψω από την δουλειά.”

Τι συμβαίνει;

Έλα να το συζητήσουμε, ισότιμα, χωρίς κόμπλεξ και κολλήματα (με την γνώση πως αυτό δεν
γίνεται).

Γιατί τόσος πόνος; Γιατί τόση δυσφορία και αυτή η ανίκητη αίσθηση του μη ανήκειν;

Αφού ανακαλύψαμε μαζικά την ψυχοθεραπεία, αφού μάθαμε να μιλάμε λίγο πιο όμορφα,
αφού αποφεύγουμε (;) τα λάθη των γονιών μας.

Είναι συστημικό το θέμα αυτό είναι βέβαιο, το ξέρουμε αρκετά χρόνια τώρα, μιλάμε ανοιχτά
και έντονα για την καταπίεση, για το πόσο μη λειτουργικό είναι το πλαίσιο, για την
αποξένωση και την άνοδο της στείρας ατομικότητας, έχουμε μάθει και πολύ ωραίες λέξεις να
ονομάζουμε αυτά που μας κάνουν να θέλουμε να βγούμε από το δέρμα μας. Θεωρίες.

Και το βίωμα;

Νιώθω πως το βίωμα το αφησαμε στην Τέχνη, μην το κάνουμε και μεγάλο θέμα. Συναυλίες,
ποίηση, φεστιβάλ, θερινό σινεμά, κλάμα, γέλιο, αγκαλιά, κλάμα.

Και ακούς για συνεδρίες παντού, όλα είναι συνεδρίες, η συνεδρία δεν σταματάει ποτέ.

Για αυτή την συνθήκη δεν φταίνε (αποκλειστικά) οι ψυχολόγοι, μερικοί είδαν φως και μπήκαν,
μερικές φέρνουν το φως.

Εμένα το ρημάδι το χέρι μου μπορεί να συγκεντρωθεί λίγο από το σκρολ ντάουν και να
αφήσει το μυαλό να αναπνεύσει;

Είμαι και εγώ μαθητής των συνθηκών μου.

Και όση θεωρία και αν εξαντλήσουμε, όσο και αν βοηθάει να βάζουμε μια λογική δομή στο
πώς να σταθούμε περισσότερο χρήσιμα προς ο,τι θέλουμε να προστατεύσουμε, τόσο θα
πρέπει να επιστρέφουμε στο βίωμα.

Όχι πλέον ως ατομική υπόθεση. Δεν είναι ανάγκη να βρω ταύτιση για να σε υποστηρίξω.
Αρκεί να δω το φως να τρεμοπαίζει ακόμα στα μάτια σου.

Στην τελευταία συνεδρία παίξαμε πολύ με μια λέξη που επαναφέρω συνεχώς, τη λέξη Υγεία.
Δεν ξέρω τι σημαίνει πια, την πολλή υπερανάλυση την βαριέται και ο παπάς.

Ξέρω ότι δεν μου αρκεί μόνο να μην είμαι χάλια, επιθυμώ να είμαι καλύτερα.

Και το επιθυμώ για όλα τα πλασματα γύρω μου που παλεύουν με τα ρούχα τους, που τρώνε
τα νύχια τους, που δεν κοιμούνται, και ελάχιστα παραπέρα για εκείνα τα πλάσματα που δεν
γνωρίζουν αν θα ξυπνήσουν αύριο.

Σκέφτομαι πως οι αφορμές για τραύμα δεν θα σταματήσουν ποτέ, όλα θα είναι μια
ανανεώσιμη πληγή ενέργειας.

Η ενέργεια, η κινητήριος δύναμη που είναι ικανή να μας παρακινήσει (ίσως και να μας
αναγκάσει) να φερθούμε επιτέλους ευάλωτα, να ανοίξουμε, να ανοιχτούμε.

Να αποδεχτούμε πως στα μεγάλα ανοίγματα φαίνονται και οι μεγάλες ρωγμές.

Και αυτό θα είναι εντάξει αν δείξουμε λίγο παραπάνω εμπιστοσύνη.

Δεν είναι εύκολο, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα γίνει ποτέ εύκολο.

Μα αν είναι να διαλέξω την δυσκολία μου, θα διαλέξω αυτή με την οποία μπορώ να
επηρεάζω την συλλογική ύπαρξη προς ένα δρόμο έστω και ελάχιστα ασφαλέστερο.

Ίσως κάτι ανθίσει, ίσως βρούμε πλαστελίνη να χτίσουμε, ίσως απλά ένα άτομο νιώσει
λιγότερο μόνο.

Και για τη ματαιότητα τι θα κάνουμε, για τις ήττες που έρχονται ασταμάτητα σαν σφήκες;

Ασταμάτητα αυτές, ασταμάτητα και εμείς.
Δεν χρειάζεται να σπάσουμε όλα τα κεφάλια σε όλα τα κάγκελα. Έχουμε τις προτάσεις,
έχουμε κάνει την ανάλυση.

Το θέμα είναι τώρα τι λες.

Με συνεδρίες ή χωρίς, η ανάγκη για ουσιαστική συνύπαρξη είναι πιο σημαντική από ποτέ, αν
κλειστούμε και γλείφουμε ατομικά τα τραύματα μας, αυτά δεν θα επουλωθούν ποτέ.

Ίσως υγεία είναι και η μεταμόρφωση μας σε πλάσματα κατάλληλα να συνδεθούν.

Δεν χρειάζεται, ούτε μπορούμε να διορθώσουμε κάθε πληγή μέσα μας. Αλλά δεν θα έπρεπε
να υποκρινόμαστε πως δεν είναι καν εκεί.

Με πλήρη αβεβαιότητα και μία αίσθηση καθήκοντος, βλέπω πλέον τις ανηφόρες λιγότερο
ύποπτα.

Το να μαθαίνεις συνεχώς, το να ανησυχείς για το κοινό καλό, το να προστατευτείς από την
παράνοια όταν όλα σε καλούν να μουδιάζεις, είναι δυσφορία.

Το να σπας μοτίβα είναι δυσφορία.

Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη.

Δυσκολεύομαι να κλείνω συναισθηματικά κείμενα.

Σημείωμα του συγγραφέα

Θα ήθελα να πω πως είναι μεγάλη ανάγκη να γράφω, αλλά στην πραγματικότητα η ανάγκη έχει να κάνει με την ουσιαστική σύνδεση. Για μένα, το γράψιμο, ειδικά εκείνο το οποίο μοιράζεται, είναι ένα υπέροχο εργαλείο για να έρθουν κοντά οι άνθρωποι και να ακουμπήσουν κάτι έξω από το αφήγημα του μυαλού τους. 
       Διαβάζοντας βιβλία και ποίηση, από την επιστημονική φαντασία ως τα κοινωνικοπολιτικά δοκίμια και την ακαδημαϊκή γλώσσα της ψυχολογίας, νιώθω όλο και πιο έντονα πως το πιο σημαντικό είναι να μαθαίνουμε από τους τρόπους και όχι από τα συμπεράσματα. Για αυτό και αισθάνομαι άνετα να μοιράζομαι τις σκέψεις μου σε πλαίσια τα οποία αντιμετωπίζουν με σεβασμό την ανθρώπινη ύπαρξη, ολιστικά και όχι ως ένα εργαλείο παραγωγής χρήσιμων ιδεών.
       Και ας ειναι οι λέξεις μας τσαλακωμένες σε χαρτάκια στις τσέπες μας, χαμένες στις σημειώσεις μέσα στην οθόνη, ακουμπισμένες σε μια πλαστική καρέκλα δίπλα σε κάποιον δικό μας άνθρωπο. Είναι ιερό να εκφράζουμε τις ανησυχίες μας, γιατί είναι βέβαιο πως δεν είναι μόνο δικές μας. Και οι γέφυρες πάντοτε θα θέλουν να τις ξαναχτίσουμε.

Κωνσταντίνος Ευθυμίου

Ο Κωνσταντίνος Ευθυμίου γεννήθηκε στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης και μεγάλωσε διερωτώμενος πού πήγε όλο το φως και το πράσινο. Έχει βαθιά αγάπη για τις θετικές επιστήμες και βαθιά ανάγκη να κατανοήσει και να εξασκήσει τις ανθρωπιστικές. Ενίοτε φλύαρος, διαρκώς αβέβαιος, ταξιδεύει ανάμεσα στο ατομικό και στο συλλογικό σύμπαν με διαστημόπλοιο την ποίηση, τη μουσική και το χιούμορ. Γράφει σχεδόν – ποιήματα σε τετράδια, blog και χαρτοπετσέτες και ελπίζει κάποτε οι στίχοι του να μελοποιηθούν από αγαπημένους του καλλιτέχνες. Οι “αβεβαιότητες” είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή.